O perdurable legado de Fernando Pérez-Barreiro

Para Fernando, o mais natural do mundo era ser internacional e galeguista. Non vía contradición entre esas dúas cousas. Falábamos todo o tempo de Galicia, non con morriña, senón con ansia de entender e dilucidar.

Teresa Barro

Fernando Pérez-Barreiro me fai presente cada día que a realidade é cambiante porque así é a vida. E cando non sabemos velo desa maneira, petrificámonos, que é unha maneira de morrer.

Xosé Luis Franco Grande

Fernando era e quería seguir sendo, custe o que custe, un galego de viaxe polo ancho mundo, como tantos e tantos. As súas referencias para o encadre da confusa e afastada realidade exterior foron sempre deliberadamente galegas e considerou sempre que para os galegos non había (non debería haber) emigración, senón diáspora.

Francisco Silva Castaño

O xornalismo en Fernando foi como unha estrada que, como se sabe, ten vía de ida e de volta. Así, como lector serviulle para coñecer moi ben a nosa realidade desde a diáspora británica.

Nicolás Vidal

Para Fernando, a poesía era a realidade primaria do ser humano, así o expresou en máis dunha ocasión. Opinaba que aínda que non houbese poetas, habería poesía agardando por un primeiro explorador que a descubrise.

Esta reflexión era consecuencia dunha vida enteira dedicada a ela.

Francisco Xosé Fernández Naval

Brillante en tantos campos, agudo nas súas análises, o maior mérito de Fernando no meu ver, máis aló dese incrible don de linguas, é esa capacidade para penetrar nos problemas e achegar trazos innovadores, facéndoo, en primeiro lugar, dende a autoridade de quen posúe unha ampla bagaxe, pero tamén dende o rexeitamento dos inmobilismos.

Xulio Ríos